Marilyn, ik heb een zwak voor haar.
Zo’n prachtige, wulpse, voluptueuze vrouw.
Zo op en top vrouw. Ik ben ook dol op de vijftiger jaren kledingstijl. De vrouwen zien er zo stijlvol en elegant uit.
Vier jaar geleden ging ik naar Florence. Het schoenenmerk Salvatore Ferregamo organiseerde een tentoonstelling van ruim zeven maanden over Marilyns leven.
Veel aandacht voor haar kleding en schoenen.
Beroemde kostuums werden getoond. De rode jurk van Diamonds are a girl’s best friend. De dress waarin ze Happy Birthday zong voor JFK.
Veel privefoto’s en verhalen over haar leven.
En door de hele tentoonstelling heen waren kopieen uit haar notities te vinden.
In boekjes, op briefpapier van hotels, kladjes, in de kantlijn van een script.
En daaruit bleek, dat ze een hele intelligente, spirituele vrouw was.
Prachtige gedachten en overwegingen schreef ze. Zoals dit:
Only parts of us will ever
touch parts of others-
one’s own truth is just that really
– one’s own truth.
We can only share the part that is
within another’s knowing acceptable
so one is for most part alone
As it is meant to be in
evidently in nature – at best
perhaps it could make
our understanding seek
another’s loneliness out.
Zoals ik het lees: als wij elkaar ontmoeten, ontmoeten wij vaak alleen het gedeelte wat we herkennen, onze waarheid. En we delen alleen wat voor de ander acceptabel is. Daarom is men voor een groot deel alleen. Het zou zo mooi zijn als we vooral nieuwsgierig zouden zijn naar dat onbekende deel van de ander.
Ze werd bekend als fotomodel en speelde de rol van dom blondje in veelal oppervlakkige films.
Ze wilde rollen spelen met meer diepgang, maar de filmbazen wilden haar in haar blondjes imago houden. Daarom richtte ze haar eigen productiemaatschappij op, om zo meer zeggenschap te krijgen.
Maar haar onzekerheid en faalangst speelden haar parten. Ze had zo lang gehoord dat ze niet “echt” kon acteren en was zo bang dat ze zou mislukken of dat mensen haar zouden afkraken, dat ze zichzelf in de weg stond.
Ze verscheen niet op de set, kwam veeel te laat, bleef uren in haar kleedkamer en ging middelen gebruiken.
Ook in de liefde vond ze niet het geluk. Er wordt gesuggereerd dat ze de maitresse van JFK was en dat helpt natuurlijk ook niet mee.
Jim Rohn zei het al; ‘je bent het gemiddelde van de vijf mensen waar je het meeste tijd mee doorbrengt’. Zij kunnen het beste of het minste in je naar boven brengen.
Uiteraard heb ik Marilyn niet persoonlijk gekend. Het lijkt er op dat ze vooral mensen om zich heen had, die van haar wilden profiteren. En die haar een bepaald imago wilden op plakken. En de mensen met wie ze persoonlijker was, waren een psycholoog, een huishoudster, een acteercoach. Mensen die ze betaalde.
Helaas had ze niet voldoende basis, niet voldoende vertrouwen om in zichzelf te geloven. Was ze vaak eenzaam. En kwam ze verdrietig aan haar einde.
Het is mijn missie om vrouwen te leren dat ze op hun intuitie kunnen vertrouwen. Te luister naar de boodschappen van het Universum die via synchroniciteit worden gestuurd. Ze te leren dat je je dan gedragen zult voelen, dat je het niet alleen hoeft te doen. Te geloven in je zelf.
Maak je dromen waar. Je bent niet voor niets hier, jij hebt de wereld iets waardevols te bieden!